" อันซีนอินฮ่องกง – การประชุมระดับนานาชาติ (1) " อันซีนอินฮ่องกง – การประชุมระดับนานาชาติ (1) เก่ง วงศ์กล้า keng_wongkla@hotmail.com ยืน-เดิน-นอน-นั่งนึกอยู่สองสามวัน สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ว่า ต้องขออนุญาตเลื่อนตอนที่ 2 ของเรื่อง ว่าด้วย ‘การวิเคราะห์วาทกรรมเชิงประจักษ์’ ออกไปพลางก่อน เพื่อนำบางส่วนของประสบการณ์ การเดินทางไปยัง เขตปกครองพิเศษฮ่องกง สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนจีน มาเล่าสู่ทุกท่านฟัง ส่วนจะล่าออกไปนานสักแค่นั้น แม้ในทางทฤษฎี จะขึ้นอยู่กับท่านผู้อ่าน ว่าเบื่อแล้วหรือยัง แต่ข่าวร้ายก็คือ ในทางปฏิบัติ กลับขึ้นอยู่กับผู้เขียน ว่าหมดมุขแล้วหรือยัง “อันซีนอินฮ่องกง” เป็นชื่อซึ่งกระผมตั้งให้ชื่อข้อเขียนชุดนี้ครับ เหตุด้วยประเด็นต่างๆ ที่หยิบยกมาเล่า รับรองได้ว่า ล้วนเป็นมุมมองแปลกใหม่ ไม่เฉพาะแต่เพียงผู้ที่ยังไม่เคยเดินทางไป แต่รวมถึงผู้ที่เคยเดินทางไปแล้วอีกหลายคนด้วย เริ่มต้นตอนแรกกันที่ “การประชุมระดับนานาชาติ” อันเป็นหลักใหญ่ใจความของการเดินทาง ก็แล้วกันครับ ด้วยการสนับสนุนค่าลงทะเบียน ค่าเดินทาง และค่าที่พัก รวมถึงค่าอาหารแทบทุกมื้อ จาก “สิงห์หนองจอก” (เช่นเคย) นักเรียนโอท็อป (อนุบาล – ประถม – มัธยม – ปริญญาตรี – ปริญญาโท – ปริญญาเอก) อย่างกระผม จึงมีก้าวแรกของกิจกรรมทางวิชาการภายนอกประเทศ กับเขาเสียที ลำพังแนวนโยบายของ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ที่ (ทำที) แข็งขันอย่างยิ่ง ในการส่งเสริมการผลิตและเผยแพร่ผลงานวิจัย ก้าวข้ามจากระดับชาติ ไปสู่ระดับนานาชาติแล้วหลายปี ไม่แคล้วต้องรอชาติหน้าตอนบ่ายๆ เพราะทั้งอาจารย์และนิสิต หากขยันขันแข็งผลิตงานวิจัย และอยากเดินทางไปนำเสนอเป็นภาษาอังกฤษ สร้างชื่อเสียงให้ทั้งตนเองและสถาบันหละก็ บัณฑิตวิทยาลัย เขาสนับสนุนกันจนน่าตกใจทีเดียว เท่าที่จ่ายจริง แต่ไม่เกิน 5,000 บาท สำหรับการประชุมภายในประเทศ สูงสุด 10,000 บาท สำหรับการไปประชุมยังต่างประเทศ บินไปบินมาภายในประเทศ 5,000 มันก็ยังพอถูไถไปได้หรอกครับ แต่ให้ถ่อไปถึงเมืองนอกเมืองนา จ่ายกันแค่ 10,000 เนี่ย มันดูจะโหดร้ายไปสักหน่อย ยกตัวอย่างฮ่องกงที่เพิ่งไปมาก็แล้วกันครับ จะได้เห็นกันชัดๆ ไปเลย เฉพาะค่าตั๋วเรือบิน จัดให้ดูดีมีชาติตระกูล จับสายการบินไทย ต่ำสุดที่ 12,700 บาท ประหยัดหน่อย จับสายการบินแอร์เอเชีย ต่ำสุดที่ 9,321 บาท ยังไม่ทันจะคิดค่าลงทะเบียน ค่ากินอยู่ จิปาถะ... ไอ้ที่เจ็บใจสุดๆ ก็คือ ตั้งแต่ปีงบประมาณนี้ (2554) เป็นต้นไป ที่ประชุมคณบดี เพิ่งอนุมัติให้จำกัดการสนับสนุนทุนอันน้อยนิดที่ว่า ลงจากจำกัดจำนวนเงิน แต่ไม่จำกัดจำนวนครั้ง เหลือเพียง 1 ครั้ง ต่อคน ต่อปีงบประมาณ -- เพื่อยืนยันความมุ่งมั่นในการก้าวสู่ความเป็น “มหาวิทยาลัยวิจัย” (?) ยิ่งพูดยิ่งเสียอารมณ์ ย้อนกลับไปว่าเรื่องการประชุมที่ฮ่องกงกันดีกว่าครับ งานที่ไปชื่อ “2012 International Conference on Government, Law and Culture” จัดโดย International Economics Development and Research Center ระหว่างวันพฤหัสบดีที่ 5 ถึงเสาร์ที่ 7 มกราคม ที่ผ่านมา ณ โรงแรม Harbour Plaza Resort City ย่านนิวเทอร์ริทอรี่ส์ โน่น เจ้าภาพเขาจัดรวมเป็นงานใหญ่ ร่วมกับอีก 2 งานย่อยๆ คือ “2012 3rd International Conference on e-Education, e-Business, e-Management and e-Learning” และ “2012 International Conference on Economics Marketing and Management” มีผลงานของนักวิชาการ นักวิจัย และนิสิตนักศึกษา ที่ผ่านการพิจารณา เข้าร่วมนำเสนอพร้อมกันในครั้งนี้ ทั้งสิ้น 78 เรื่อง จากทั่วทุกมุมโลก อาทิ สหรัฐอเมริกา ไอซ์แลนด์ ไอร์แลนด์ นอร์เวย์ ลิทัวเนีย โรมาเนีย สาธารณรัฐเช็ก อิหร่าน ซาอุดิอาระเบีย ปากีสถาน ใต้หวัน เกาหลีใต้ สิงคโปร์ มาเลเซีย อินโดนีเซีย เป็นต้น ดูจากชื่อชั้นของหน่วยงานผู้จัด สถานที่ รวมถึงความหลากหลายของผู้เข้าร่วม ต้องยอมรับหละว่า เขย่าหัวจิตหัวใจของกระผมและทีมงานได้ไม่น้อย ถึงขนาดต้องตัดสินใจ เดินทางไปล่วงหน้า 1 วัน เพื่อเตรียมตัวดูลู่ดูทาง และลงทะเบียนรับเอกสารประกอบการประชุมเสียแต่เนิ่นๆ หากแต่พอเดินเข้าไปถึงโรงแรม หัวใจของพวกกระผม ก็แทบหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม การประชุมระดับนานาชาติ จัดซ้อนกันถึง 3 งาน มีผู้เข้าร่วมเสนอบทความจากทั่วโลก จำนวนริมร้อย ยังไม่นับองค์ปาฐก ซึ่งเป็นศาสตราจารย์ มาจากทั้ง University of South Australia’s ประเทศออสเตรเลีย University of Texas as Dallas, American Public University และ American Military University ประเทศสหรัฐอเมริกา กลับมีแค่เจ้าหน้าที่ 3-4 คน กับโต๊ะลงทะเบียนเล็กๆ นั่งอยู่หน้าห้องประชุมขนาดจุผู้เข้าร่วมได้เพียง 40 คน ! คิดเป็นอื่นไปไม่ได้หรอกครับ งานนี้... เขาข่าย “เผาผี” ชัวร์ๆ ความตึงเครียดที่มีมาก่อนหน้า จึงค่อยๆ คลายตัวลง ความรู้สึกเสียดายสตางค์ ที่อุตส่าห์จ่าย เพื่อข้ามน้ำข้ามทะเลกันมา ก็เริ่มผลุดขึ้นมาแทนที่ ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนออกเดินทาง ก็ค่อนข้างจะออกตัวกันไว้เยอะ ขืนลงอีหรอบนี้ กลับไป จะเล่าให้ครูบาอาจารย์ ญาติพี่น้อง รวมถึงพรรคพวกเพื่อนฝูง ฟังกันอย่างไร... เขินแย่ มองหน้ากันไปมองหน้ากันมา สุดท้ายจึงสรุปว่า ไหนๆ ก็ไหนๆ ผีมันก็บินมาถึงหลุม เผามันซะให้เสร็จๆ ก็แล้วกัน จะได้ไปเดิน ไปกิน ไปเที่ยวกันต่อให้สบายใจ -------------------------------------- ที่มา: หนังสือพิมพ์สยามรัฐ ฉบับวันอังคารที่ 10 มกราคม พ.ศ.2555 หน้า 6. 12 ม.ค. 55 / 07:47 0 0 finn (3370) : view 3065 : discuss 0 : rating - : bookmarked 0 : vote 0 27.130.77.220

กระทู้นี้ต้องล็อกอินก่อนแสดงความคิดเห็นครับ